Je hebt dus alle drie de staten nodig. Soms is weinig mobiliteit aangewezen, en verkeer je het best in de dorsale staat. Soms moet je in actie komen. Dan brengt de sympathicus energie in je systeem, zodat je – misschien met wat risico – een uitdaging aangaat. En soms heb je behoefte aan veiligheid en de verbinding die je in de ventrale staat terugvindt.

Helaas raakt dit ingenieuze systeem soms wat ontregeld, waardoor we automatisch in een minder geschikte staat schieten. Als we veel stress hebben bijvoorbeeld, zullen we mogelijk sneller vanuit onze sympathicus reageren, maar dat is niet altijd de meeste adequate reactie.

Stel: je werkt met je team tegen een dwingende deadline aan. Een collega van je maakt een cruciale fout, waardoor het project dreigt te mislukken. De kans is groot dat je vecht-vluchtreactie de kop opsteekt. ‘Hoe is dat nu toch mogelijk! Het is ook altijd hetzelfde met jou, nooit kan ik op je rekenen!’ Je gaat, met andere woorden, in conflict. Maar wat is het gevolg? Je collega klapt helemaal dicht in plaats van zijn fout te herstellen. Waardoor jouw stress alleen maar groter wordt en de kans dat je op tijd het project tot een goed einde zult brengen zeker niet groter is, integendeel. Maar wat als je ventrale staat aan het woord was geweest? Met andere woorden: wat als je samen met je collega op zoek was gegaan naar een oplossing? ‘Hmm, dit zullen we anders moeten aanpakken, want zo werkt het niet. Heb jij nog een plan B?’ De kans is reëel dat je samen de deadline alsnog haalt.