Illusie
De Illusie van “Alles Oplossen” — en de zachte revolutie
De illusie van “alles oplossen”
met nóg een therapie, nóg een methode, nóg een pil
We kennen ‘m bijna allemaal: die stille hoop dat er ergens een dé therapie is.
Die ene sessie, dat ene traject, die ene combinatie van medicatie die eindelijk:
alle pijn wegneemt
alle triggers laat verdwijnen
ons verleden “schoonveegt”
en ervoor zorgt dat we ons vanaf dan gewoon normaal, stabiel en gelukkig voelen
En elke keer als we iets nieuws tegenkomen, denken we stiekem:
“Misschien is dit het. Als ik dit nog doe, dan ben ik er.”
De therapeutische zoektocht
Voor veel mensen ziet het pad er ongeveer zo uit:
EMDR geprobeerd
dan lichaamsgerichte therapie
dan coaching
dan een andere therapeut, “die het vast beter snapt”
dan medicatie, dan weer afbouwen
dan weer iets energetisch, spiritueel of “holistisch”
En telkens is er die hoop: “Misschien lost dít alles op.”
Begrijpelijk, zeker als je al jaren moe, overprikkeld of wanhopig bent.
Maar hier zit ook een gevaarlijke illusie in:
Alsof er een magische knop bestaat waarmee je jouw geschiedenis, je zenuwstelsel en je menselijkheid in één keer kunt resetten.
Therapie en medicatie zijn waardevol – maar niet almachtig
Laat ik helder zijn:
Therapie en medicatie kunnen ontzettend helpend zijn. Ze kunnen:
klachten dempen
ruimte maken in je hoofd
je zenuwstelsel helpen reguleren
je tools geven om met triggers om te gaan
je helpen rouwen, verwerken, begrijpen
Maar ze doen níet:
je geschiedenis ongedaan maken
je volledig “symptoomvrij” maken voor de rest van je leven
je relaties, werk en grenzen ineens oplossen
je veranderen in iemand die nooit meer angst, verdriet of twijfel voelt
Ze zijn hulpmiddelen in jouw proces, geen toverstaf. 🪄
De verborgen valkuil: steeds naar buiten kijken
Als je van methode naar methode blijft hoppen, kan dat óók een manier zijn om iets moeilijks te ontwijken:
niet echt hoeven voelen wat er vanbinnen ligt
niet hoeven kijken naar ongezonde relaties of patronen
niet echt verantwoordelijkheid hoeven nemen voor je keuzes, grenzen en levensstijl
Dan wordt “innerlijk werk” eigenlijk een vorm van therapie-shopping:
veel proberen, weinig echt verdiepen én integreren.
En dat is pijnlijk, want je kunt dan na jaren nog steeds het gevoel hebben:
“Er is blijkbaar iets mis met mij, want zelfs dit helpt niet genoeg.”
Terwijl de vraag misschien niet is: “Welke nieuwe methode heb ik nodig?”
maar eerder:
“Durf ik te blijven bij wat er nu is, en het stap voor stap te doorvoelen, oefenen en integreren?”
Mens-zijn is niet klachtenvrij zijn
Een deel van de illusie komt voort uit een beeld dat ongeveer zo gaat:
Gezond = nooit angst, nooit pijn, nooit triggers, nooit somber.
Maar realistisch gezien betekent groei vaak:
sneller herstellen na een trigger
beter weten wat je nodig hebt
minder meegesleurd worden door oude patronen
meer mildheid voor jezelf als je even terugvalt
Zelfs na een heel goed therapietraject hou je:
dagen dat je je rot voelt
situaties die oude pijn aanraken
momenten dat je zenuwstelsel in de stress schiet
Dat betekent niet dat therapie “niet gewerkt heeft”.
Dat betekent dat je mens bent.
Van “alles weg” naar “ik kan ermee zijn”
Misschien mag de focus verschuiven:
Van:
“Hoe raak ik hier definitief vanaf?”
Naar:
“Hoe kan ik leren ermee om te gaan, mezelf te dragen en stukje bij beetje vrijer te worden?”
Dat betekent:
niet steeds een nieuwe methode zoeken, maar verdiepen in wat wél helpt
niet alle verantwoordelijkheid bij de therapeut/arts leggen, maar ook bij jezelf
oefenen, herhalen, vallen en opstaan (ja, ook als dat saai of frustrerend is)
Een paar uitnodigende vragen aan jou 💬
Ben ik op zoek naar hulp of naar een wondermiddel?
Waar hoop ik stiekem dat “die ene therapie” mij van gaat redden?
Wat zou er gebeuren als ik minder focus op “alles oplossen” en meer op “elke dag 1% meer draagkracht en mildheid”?
Je hoeft niet perfect geheeld te zijn om een waardevol, liefdevol en betekenisvol leven te leiden.
Je mag onderweg zijn.
Je mag nog pijn voelen én toch groeien.